Güçlü olduğumu hissetmek için başkalarının güçsüzlüğüne ihtiyaç duyuyorsam,

 

Zeki olduğumu tanımlamak için bile bir diğerinin aptallığına ihtiyaç duyuyorsam,

 

Barış yanlısı olmak için diğer tarafın şiddetini körüklemek zorundaysam,

 

İnancımın varlığını kendimle ilişkim üzerinden değil karşımdakinin inanmaması üzerinden gösterebiliyorsam,

 

Bir biçimde mensubu olduğum ırkın değerlerini tarif etmek için başka ırkların değerlerine saldırmak ihtiyacı içindeysem,

 

Mağduriyetimi göstermek için zalimler oluşturmak zorundaysam,

 

Suçsuz olduğumu göstermek için suçlulara ihiyaç duyuyorsam,

 

Kendi haklılığımı diğer tarafın haksızlığı üzerinden tanımlıyorsam ve bunu yaparken yeni haksızlıklar yapıyorsam,

 

Kazanmak kelimesinden anladığım başkalarının kaybetmesiyse,

 

Kendime ait beğenileri ve zevkleri, “yüksek” olarak tanımlamak için diğerlerininkini aşağılamak durumundaysam,

 

Özgürlüğü sadece kendim için talep ediyorsam ve bu başkalarının özgür olmamalarını gerektiriyorsa,

 

Dostluğu tanımlamak için düşmanlara ihtiyaç duyuyorsam,

 

Sorumluluk ve özgürlük kelimelerinin ayrı yerlerde durduğunu sanıyorsam,

 

Karşı taraf olarak gördüğüm tarafı tahrik ederek aslında bizzat inşa ettiğim  olumsuzluklarda kendimi de görmüyorsam,

 

Maruz kaldığım silahı kullanmakta ustalaşıyor ve gözümü kırpmadan ben de kullanıyorsam,

 

Başkalarının tâbi olduğu düşünce sistemleriyle ve inanışlarla ilişkilerini aptallıkla veya kandırılmışlıkla işaretlerken kendiminkileri akıllı ve özgür seçimler olarak tanımlıyorsam,

 

Dik durmak kadar eğilmeyi de görkemli bulmuyorsam,

 

Gücümü içinde bulunduğum çoğunluktan ve içinde bulunmadığım tarafa sadece karşıt olmaktan alıyorsam,

 

Kendimi tanımlamamın her aşamasında karşımdakine ihtiyaç duyuyorsam,

 

Ben aslında kimim?

 

cem mumcu, 23. 6. 2013